به گزارش خبرنگارسبلانه، امروز آسمان هم گریه اش گرفته بود؛ باران می بارید و قطرات اشک و باران روی گونه های خیس می غلتید، انگار 25 سال، درد فراق یار سفر کرده را التیام نداده و هنوز هم نوای جانکاه «ای خدا دیدی چه آمد بر سر ما، «رفته از دست، آن امام و رهبر ما» به گوش می رسد.
در مراسم سالگرد امام هر کسی گوشه خلوتی یافته بود و با خود نجوا می کرد؛ یکی می گفت درد فراق پیرجماران یادت هست، آن یکی جواب می داد یادم هست روزی را که بابایم از میان ما کوچ کرد...
آنقدر کوچک بودم که دست هایم به طاقچه کوچک اتاق هم نمی رسید، اما حرف مادرم را خوب به یاد دارم، آن روز که با خود قاب عکسی آورد و آن را به دیوار بالای طاقچه اتاقم نصب کرد؛ عکس آقایی بود که من تا به حال ندیده بودمش؛ مامان می گفت: دختر نازنینم صاحب این عکس بابای همه فرزندان ایران است؛ از آن روز به بعد من هر روز که از خواب بیدار می شدم رو به عکس می کردم و می گفتم "سلام بابا".
قاب عکس امام هنوز هم روی دیوار اتاق هست اما از آن روز که همه سراسیمه به مسجد رفتند یک روبان مشکی روی قاب عکس خودنمایی می کند؛ آن روزی که بابا با دست روی سرش می کوبید و مامان اشک هایش را تندتند با گوشه روسری اش پاک می کرد.
مگر امام هم می میرد!
هوا تاریک بود و خورشید هنوز پشت ابرها قایم شده بود، بابا تسبیح در دست زیر لب چیزی زمزمه می کرد، مامان هم با چادر سفید گلدارش سراسیمه این طرف و آن طرف می رفت؛ من با نگاه خواب آلود نگران بابا و مامان بودم؛ بابا سراغ رادیو رفت، داشت با دکمه رادیو ور می رفت، بابا روی زمین افتاد و گریه امانش را برید؛ مامان جیغ می زد و بر سر و صورتش می زد و من حیران؛ نمی دانستم چه شده مامان می گفت امام فوت کرده و من هی می پرسیدم بابامگر امام هم می میرد؟
بابا می گفت: عزیز دلم امام همیشه در قلب ها می ماند، بزرگتر که شدم تازه فهمیدم که آن روز امام خمینی از بین ما سفر کرده بود اما همان طور که بابا گفته بود اندیشه امام خمینی برای همیشه می ماند.
انتهای پیام/
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد