به گزارش پایگاه خبری تحلیلیسبلان‌ما، کرونا منفورترین واژه‌ای است که این روزها دهان به دهان می‌چرخد. ما اغلب از خود ویروس کرونا، نکات بهداشتی و قصور ارگان‌های دولتی صحبت می‌کنیم اما بد نیست گوشه چشمی هم به ریشه‌های اجتماعی این وحشت عمومی بیندازیم؛ علل اجتماعی بستری مناسب برای شیوع کرونا در کشور ما مهیا کرده تا این پدیده یکی پس از دیگری استان‌هایمان را فتح کند، به اردبیل برسد و بالاترین درصد فوتی را در جهان برای کشور ما به ارمغان آورد.
سطح نازل همبستگی، اعتماد، پیوند و سرمایه اجتماعی افراد جامعه را به صورت انفرادی به جنگ کرونا هدایت می‌کند. افرادی که به چشم متهم به یکدیگر نگاه می‌کنند! به جای رعایت اخلاقیات عمومی، شاهد رقابت برای نجات، یا همان نزاع برای بقا هستیم.
تبدیل جامعه به اجتماعی از انسان‌های گسسته خطری است به مراتب بزرگتر از کرونا. جاسازی بسته‌های ماسک و محلول ضدعفونی در صندوق ماشین‌هایمان ما را نجات نخواهد داد؛ وقتی افرادی در این شهر هستند که روزی خود را در سطل‌های زباله جستجو می‌کنند؛ وقتی یک سالمند در همین شهر در به در دنبال یک ماسک فاقد فیلتر ساخت اردبیل می‌گردد؛ وقتی یک کارگر که به زحمت با هزینه محلول ضدعفونی کننده کنار آمده با جواب منفی داروخانه‌های شهر مواجه می‌شود!
مشکلات معیشتی که به ویژه در دو سال اخیر اقشار مختلف مردم را تحت فشار قرار داده بود هم در این داستان دخیل است. طبقات پایین جامعه که تغذیه مناسبی ندارند، به جهت داشتن سیستم دفاعی ضعیف بدن، در مقابل کرونا آسیب‌پذیرترند و چه بهتر اگر کاری از دستمان بر می‌آید مضایقه نکنیم.
راه نجات از این وحشت عمومی و خلاص شدن از شر استرس همگانی، بودن در کنار و به فکر همدیگر، رشد عقلانیت جمعی و همبستگی اجتماعی است. سلامت ما در گرو سلامت دیگران است و اگر قرار است نجات یابیم باهم نجات خواهیم یافت؛ فهم این موضوع چندان هم دشوار به نظر نمی‌رسد...
یادداشت: سید مصطفی جمشیدی ، کارشناس ارشد رفاه اجتماعی
انتهای پیام/آ
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد