سرویس: ایران
کد خبر: 85139
|
09:38 - 1399/02/13
نسخه چاپی

یادداشت؛

" رزمایش همدلی برای ایرانِ همدل"

" رزمایش همدلی برای ایرانِ همدل"
فراخوانی برای معامله با خدا با نتیجه ای وعده داده شده به بهترین ها.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلیسبلان‌ما، چه مفهومِ عمیقی در ظرفِ این جمله پنهان شده و چه تعابیرِ زیبایی در ذهن متباتر میشود از فراخوانِ دلهایی که سربلندی شان در جمله آزمونهای در کنارهم بودن آوازه ی جهانی دارد و قصد به نمایش گذاشتنِ این اتفاقِ و اتحاد به نمود رسیده نیست بلکه اهتمام به اجابتِ همایشِ بسیجِ دیگری از جنسِ ایثار و انفاق است در کشاکشِ زمانی که شرایط قهرآلودی برایمان رقم خورده و بسیاری را مغضوبِ خود ساخته است.

در گذر از رنجهای رسیده اینبار غمِ از دست دادنِ عزیزان ، درماندگی پدران و لابه های مادران چین هایی از جنسِ درد بر ناصیه ی فراخِ ایرانمان رویاند و چشم به درگاهِ عطوفتش دوخت تا بارانِ رحمتش بر پلیدیهای دوران ببارد و بر تنِ خاک لباسِ عافیت بپوشاند...
به آستانش که سر میسائی ، وجودت لبریز از انواری میشود که مبینِ مسیری ست که اولیائش را چراغِ راه و دستوراتش را ره توشه اش قرار داده است که با اندک تاملی میبینی ناخواسته در فرصتی نیکو قرار گرفته ای که مجالِ طلبیدن و طلبیده شدن فراهم است ...
" شهر رمضان الذی انزلّ فیه القران هدی للناس....." زیباترین زمانی ست که مخلوق  زیباترین اعمالش را پیشکشِ خالقی نماید که جز تعالی و تقربِ او نمیخواهد...

فراخوانی برای معامله با خدا با نتیجه ای وعده داده شده به بهترین ها...
اعمالِ کثیری برای این حضور آمده است که یکی از پر فضیلت ترینشان در روایتی از پیامبر اکرم آمده که میفرمایند:
" هر کسی در ماه مبارک رمضان کسی را اطعام دهد گویا که بنده ای را آزاد کرده است" که به هیئت الگویی در امد برای عمل به رسمِ حسنه ی افطاری دادن به روزه داران...لیکن اطعامی که در این فرموده ی گهربار منظور است با فعلی که در میان ما مشهود بوده در تناقض است که مقصودِ پیامبر اطعامِ مساکین و درماندگانیست که از تامین قوتِ خود عاجزند نه اقوام و خویشانی که بر مال و منال راکبند....
بیاییم به بهانه ی بردنِ اندک سهمی از خوانِ همایشِ رحمت، باِ دعای نیازمندانی که محتاج دستگیری هر چند ناچیزِ ما هستند صفایی به دلهای دردمند و برکتی به  سفره های خود هدیه دهیم.
با نیم نگاهی به اطرافمان ، راه خود را به ما مینماید، خیابانهای پُر از کودکانِ کار و سرپرستان شرمنده به اجبار تعطیلی وکساد کار ناتوان از هزینه ی زندگی وکارافتادگانی که ناچیز مستمری عایدیشان کفاف یک هفنه ی عائله  را نمیدهد و...و...شاهدانِ حقیقتِ تلخِ فقر و فلاکتند که به فریادی خاموش دستانِ نیکوکاری را برای اجابتِ نیازشان میخوانند...
مبادا ایامِ مغتنم را به غفلت از دست بدهیم که
 " گاهی خیلی زود، دیر میشود".


✍️یعقوب نعمت اللهی

 

انتهای پیام/آ

نظر شما

دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد