به گزارش سبلان ما، او اهل تبریز است، نامش سید محمدحسین بهجت تبریزی است؛ اما همه او را با نام شهریار می‌شناسند؛ شعرهایش آن‌قدر زیبا، دلنشین، خاص و عامه‌پسند است که زمزمه هر ایرانی در هر نقطه از این دیار است .
شهریار مُلک سخن اشعار زیبایش به ترکی و فارسی است؛ منظومه حیدربابا به‌جای‌مانده از شهریار هنوز هم محبوب همه نسل‌ها است و بی‌گمان شعر زیبای «علی ای هُمای رحمت» روح و روان همه علاقه‌مندان شعر را نوازش می‌دهد.
استاد شهریار، شاعر بلندآوازه ایران که توانست سادگی را با مضامین عاشقانه و عرفانی در شعر پیوند دهد، در اولین ساعات روز 27 شهریورماه سال 1367، در بیمارستان مِهر تهران دار فانی را وداع گفت و از آن تاریخ چنین روزی به نام روز ملّی شعر و ادب فارسی نام‌گذاری شده است.
استاد شهریار در زمانه‌ای که شعر، این میراث برجای‌مانده از اساتید گذشته؛ چون فردوسی، حافظ، سعدی، اندک‌اندک داشت جان می‌سپرد، روحی تازه در شعر دمید و اصالت واقعی و حقیقی را به آن بازگرداند و خدمتی بزرگ و شایان به ادبیات این مرزوبوم کهن کرد.
دیدار شهریار با رهبر معظم انقلاب که آن زمان رئیس‌جمهور ایران بودند، هم روایتی شنیدنی دارد؛ محسن عسکری، از شعرا و مداحان نامی آذربایجان درباره دیدار شهریار و مقام معظم رهبری می‌گوید: مقام معظم رهبری حضرت آیت‌الله خامنه‌ای زمان ریاست‌جمهوری مسافرتی به تبریز داشتند و برنامه‌هایشان فشرده بود. شب شعری گذاشته بودند برای شعرا و نهایت لطف ایشان بود که مداح‌ها و شعرا هم شرکت داشته باشند. شرط کرده بودند، البته بعد ما شروطشان را متوجه شدیم، شرط کرده بودند که در استانداری یک مجلسی بگذارید شعرا را دعوت کنید حتماً استاد شهریار هم باشد و گفته بودند که ورود من (آیت‌الله خامنه‌ای) به جلسه قبل از شهریار باشد و برنامه را طوری تنظیم کنیم که بعد از ایشان، استاد شهریار در مجلس بیاید.
من افتخار حضور در آن مجلس را داشتم؛ اول حضرت آقا تشریف آوردند، قدم‌رو چشمان ما گذاشتند و نشستیم و با اعلام ورود پنج، ۶ دقیقه بعد از تشریف‌فرمایی حضرت آقا، ورود استاد شهریار را اعلام کردند که رفته بودند دنبالش. زمانی که حضرت آقا متوجه شدند استاد شهریار به جلسه آمده‌اند با نهایت بزرگواری بلند شدند و به سمت در رفتند و از شهریار استقبال کردند.
آن موقع متوجه شدیم که چرا حضرت آقا چنین شرطی کرده که شهریار به‌پای ایشان بلند نشود، بلکه ایشان به استقبال شهریار برود و عین جمله‌ای هم که در اولین برخورد بعد از سلام و روبوسی با استاد داشتند، این بود که فرمودند از آرزوهای زندگی‌ام زیارت حضرتعالی بود که امشب الحمدلله موفق شدم. بعد با نهایت احترام آوردند بغل‌دستشان جا دادند و شروع کردیم به شعرخواندن.
محمدحسین بهجت، متخلص به شهریار متولد ۱۱ دی ۱۲۸۵ در تبریز است؛ او تحصیلات کلاسیک خود را در مدرسه متحده و سیکل را در مدرسه فردوسی تبریز به پایان رساند و در سال ۱۳۰۰ برای ادامه تحصیل راهی تهران شد و در تهران تحصیلات متوسطه را در دارالفنون گذراند و سپس در سال ۱۳۰۳ شمسی وارد مدرسه عالی طب شد.
شهریار شیرین‌سخن ایران، در پی حادثه‌ای عاطفی پس از پنج سال تحصیل، بدون اخذ مدرک دکتری، تهران و دانشکده را ترک کرد.
این شاعر بلندآوازه ایرانی که منظومه حیدربابایه سلام (سلام به حیدربابا) از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی است و به بیش از ۸۰ زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده است، در سال ۱۳۳۲ بعد از ۳۳ سال دوری از تبریز به زادگاهش برگشت و با استقبال بی‌نظیر مردم روبرو شد.
شهریار پس از ۸۳ سال زندگی در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ وفات یافت و پیکر او در مقبره‌الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.
27 شهریور روز بزرگداشت محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار و سالروز درگذشت وی، با تصویب شورای‌عالی انقلاب‌فرهنگی در تقویم رسمی کشور به نام روز شعر و ادب فارسی نام‌گذاری شده است.
انتهای خبر/ ش
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد